کریمه اهل بیت (سلام الله علیها) شفیعه روز جزاء؛ دهم ربیع الثانی سالروز وفات حضرت فاطمه معصومه(س)

کریمه اهل بیت (سلام الله علیها) شفیعه روز جزاء

اول ذیقعده سال 173 هجری بود که عالم به وجود فاطمه ای دیگر از گلشن رسالت جلوه گر شد،تا عصمت فاطمه زهرا(س)را دوباره تجلی سازدو با فروغ خود، اسوه بانوان جهان گردد.
حضرت فاطمه معصومه(س) دخت هفتمین امام،از زمره زنان عفیف و پاکدامنی است که در راه امامت و ولایت رنج های طاقت فرسایی کشید،غصه ها خورد،سختی ها و مشکلات سفر را تحمل کرد و همچون یعقوب به اشتیاق و امید دیدار یوسف شتافت.
امام صادق(ع)پیش از ولادت کریمه آل محمد(ص) فرمود: خدا را حرمی است و آن مکه است،امیرمؤمنان را حرمی است و آن کوفه است،و ما اهل بیت را حرمی است وآن قم است.بزودی بانویی به نام فاطمه از تبار من در آن جا دفن شود که هر کس به زیارتش بشتابد،بهشت بر او واجب می گردد.
به راستی او فاطمه است تا علی را یاری کند،زینب است تا رسالت عاشورا را بر دوش کشد و معصومه خواهر امام رضا(ع) است تا با هجرت برادر از مدینه به خراسان،رسالت فاطمه بودن را بر دوش احساس کند و سرو بلند باغ محمد(ص) ،علی بن موسی الرضا(ع) را یاور باشد.
سال 201هجری او با رسول خدا و ایمه بقیع وداع می کند،آن گونه که برادر بزرگوارش یک سال پیش از او وداع کرده بود. این بار اوست که کاروان شوق را برپا می دارد.همراه برادران و برادرزادگان رو به سوی کوی حضرت دوست پا می نهد. چشمان کاروانیان اشک ریزان است، اشک فراق و اشک شوق و تنها دیدار برادر،سنگینی فراق را جبران می کند و لحظه ها در تب دیدار برادر می گذرد تا به یوسف آل رسول، آفتاب خطه طوس برسد; اما افسوس که حرامیان بنی عباس،شهر ساوه را مناسب مقاصد شوم خود می یابند و با حمله به کاروان آل رسول،23 تن از همراهان را به شهادت می رسانند.اینک فاطمه،رسالت زینب را بر دوش می کشد، غم شهیدان، جانکاه و طاقت فرساست. او که عمرش با فراق و هجران پدر بزرگوارش امام موسی کاظم(ع)و سپس با دوری از برادر بزرگوارش در دنیایی از غم و اندوه سپری شد،اینک با ستم بنی عباس بیمار می شود و بنا به قولی مسموم می گردد.
آنچه مسلم است،حضرت پس از بیماری می پرسند تا قم چه مقدار مسافت است. می گویند ده فرسخ،می فرماید:مرا به قم برسانید.
کاروان رو به قم می نهد. در23 ربیع الاول مردم به استقبال می آیند تا کریمه اهل بیت را به شهر خویش برند و از میان مردم موسی بن خزرج حضرت را در منزل خود سکنا می دهد کمر به خدمت او می بندد،لیکن آن بانوی مکرمه بیش از هفده روز در قم افامت نمی کند و در دهم ربیع الثانی سال 201 هجری روح ملکوتی اش به لقای رب می شتابد.
خبر رحلت جانسوز حضرتش شهر شیعه را فرا می گیرد، مردمان دسته دسته به تشییع جنازه او حاضر می شوند.موسی بن خزرج دستور غسل و دفن حضرت را می دهد و از حصیر و بوریا سقفی بر روی قبر مطهرش قرار می دهد تا این که زینب دختر حضرت جوادالائمه بر روی آن قبله دل ها،قبه ای نهاد،تا حرم مطهر آن حضرت بارگاه دلدادگان آل رسول گردد و عاشقان ولایت همه روزه پروانه وار بر گرد ضریح مقدسش به طواف آیند. درباره گوهر وجودی والای او همین بس که در زیارت مأثوره آن حضرت او را دختر امام، خواهر امام،عمه ولی خدا می خوانیم و در زیارت نامه اش می خوانیم که:«ای فاطمه! مرا در بهشت شفاعت کن که همانا در نزد خدا برای تو منزلتی است بس والا.» و این فراز از زیارت گویای شأن و منزلت او در نزد خداست.در فضیلت زیارت او سعدبن سعد می گوید:از امام رضا(ع) در مورد فاطمه دختر امام موسی کاظم پرسیدم،فرمودند:«کسی که او را زیارت کند،بهشت جای اوست» .
واز حضرت جوادالائمه(ع)روایت است که فرمود: «هر کس عمه مرا در قم زیارت کند،بهشت جایگاه اوست» .
از پرباری حیات 28 ساله حضرت معصومه(س)و اقامت هفده روزه اش در قم همین بس که به رغم مناسب نبودن موقعیت جغرافیایی این شهر، حوزه علمیه قم بقای جاودانه یافت و هزاران فرهیخته و دانش پژوه از این مرکز علم فارغ التحصیل شدند. برکت وجود عالمه آل رسول،حوزه علمیه قم را مرکزیت داده و با پرتو افشانی خویش آن را به مدینه فاضله اسلامی تبدیل نموده است